این ترافیك گناه ماست یا شما؟، بهای دل كندن از خودروی شخصی در تهران
تاكسی مدرن این ترافیك گناه ماست یا شما؟، بهای دل كندن از خودروی شخصی در تهران
«ترافیك و آلودگی معضل بزرگ تهران است و همهٔ ساكنان پایتخت از آن عاصی اند.» لابد عموم شهروندان و مقامات پایتخت در صحت این گزاره همداستانند. اما سخن از «چه باید كرد» كه درافتد، گویا توافق در همان صورت مسأله متوقف می ماند و دربارهٔ علت و عامل و راهكار عبور از این معضل، فاصلهٔ آرای شهروندان از نظر مدیران، حكایت ماه شاعر تا ماه گردون است. شاهد این مدعا همین كه مدیران شهری گشودن این گره كور را در گرو همكاری شهروندان می دانند و دستهٔ دوم به تقابل، گویِ سرگردان تقصیر را به زمین مسؤولان می اندازند. راقم این سطور هم شهروندی است در آرزوی گشایشی و لاجرم در دستهٔ دوم می گنجد. خیلی از مدیران تهران از بدو استقرار پشت هر تریبون تا خروج از هر نشست، دم از تغییر فرهنگ مردم می زنند و ترافیك زدگان شهر را به استفاده از حمل و نقل عمومی تشویق می كنند. به نظر می رسد این دلسوختگان، ازدحام هر بامداد و عصر مترو و بی آرتی تهران را كمتر دیده اند و چشیده، كه فشار آن شهروندان را ناگزیر به آغوش خجلت و نارضاییِ هم می راند و در آن، اندام شرم زدهٔ بی نوایی به تن دیگری می چسبد و كیف پُرِ معذّبی در تهیگاه مسافر خواب زده ای فرو می رود. برای كمك به درك این تجربهٔ روزانهٔ تحقیر و استخفاف، لازم است به معنای اصطلاح فضای شخصی رجوع شود؛ كه عبارت است از دایره ای پیرامون تن هر انسان كه ورود غریبه ای به آن - با اینكه همجنس - می تواند اضطراب آفریده و آرامش هر دو را بر هم زند. لازم به یادآوری است كه چنین مفهومی زادهٔ تخیل تحریك شدهٔ شهروندی كلافه نیست؛ كه محققان بین المللی علوم اعصاب بر این معنا صحه گذاشته و حتی شعاع آن را بین ۲۰ تا ۴۰ سانتی متر تخمین زده اند. حدّ اضطراب و آزردگی ناشی از تماس و فشار ناگزیر بین تن های غریبه را لابد می توان بر این اساس دریافت. اما از آن جا كه وسائل موجود برای حمل و نقل عمومی منحصر به مترو و اتوبوس نیست، این یادداشت رفت و آمد با تاكسی را هم بعنوان بدیلی در جابجایی شهری از نظر دور نمی دارد. وسیله ای كه پرداخت كرایهٔ آن، از طاقت خیلی از گرفتاران تردد روزانه در تهران خارج است و هم همان عذاب الیم لمس الزامی تن غریبه در آن، بسته به اقبال مسافر و ابعاد صندلی و رشادت اندام مسافر كناری، گاه و بی گاه به جریان می افتد. این مختصر، به ناامنی روانی زنان از آزارهای جنسی مردانِ رسمِ مردی نیاموخته نمی پردازد كه خود مجال دیگر می طلبد. طرفه آنكه علاج این علت نه تنها دور از چشم برخی مدیران این شهر است، كه شهروندانی هم نسخه های ناطبیبانه بر درد مزمن می پیچند و كمپین (پویش؟) دوچرخه سواری تجویز می كنند؛ نادانسته كه تلاش و تقلای ركاب زدن در آلودگی و بی هوایی تهران، چه سموم بیشتر در نفس راكب ساعی می آمیزد و گاهی در این دود مردم كُش، قدم زدنی نفس را به شماره می اندازد. این كه بر دو چرخ نامتعادل سوار شدن در هنگامهٔ سبقت و كشاكش ویراژ، خود پیمودن راهی است موازیِ انتحار هم بماند برای یادداشت دیگری. مخلص كلام آنكه تا در این شهر، ظرفیت حمل و نقل عمومی همسنگ ازدحام هر بامداد و عصر نیست و تا استفاده از آن یادآور نقض كرامت انسانی است، تا وارد شدن به متروی تهران یعنی چشم بستن بر عزت نفس و تا ایستادن در بی آرتی یعنی گردش دست غریبهٔ قلچماقی در تن آدم، بعید است ترافیك و دود از سر هیچ تهران نشینی دست بردارد؛ نه از سر شهروند ناگزیرش و نه از گردن مدیر گریزپایش. 47234
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب