در میزگرد مهر مطرح شد
هپكو چگونه باردیگر بلند خواهد شد؟
به گزارش تاكسی مدرن با عنایت به این كه شركت هپكو در آستانه سومین واگذاری و بازگشت به دولت قرار دارد كارشناسان و كارگران در میزگرد مهر، راهكارهایی را برای حل چالش هایی كه این شركت با آنها درگیر است عرضه كردند.
به گزارش تاکسی مدرن به نقل از مهر، شرکت هپکو در سال ۱۳۵۱ در شهر اراک تأسیس شد. این شرکت بعد از انقلاب اسلامی و در جنگ تحمیلی، با ساخت ماشین آلات نظامی مورد نیاز نقش قابل توجهی در پیش برد اهداف جنگ داشت. هپکو بعد از جنگ هم رشد قابل توجهی پیدا کرد و حتی زمزمه هایی درباره تأسیس خط تولید در کشور عراق به گوش می رسید. این شرکت که رفته رفته به غول ماشین سازی سنگین خاورمیانه تبدیل شد و حتی به تکنولوژی ساخت موتور هم نزدیک شده بود که نهایتاً بعد از واگذاری در سال ۸۶ رو به افول نهاد و هم اکنون به وضعیتی رسیده که توان پرداخت مطالبات کارگران خویش را ندارد و در آستانه بازگشتی تلخ به دولت می باشد. به همین بهانه در نشستی با حضور مجید لطیفی، سید امیر میرناصری و کریمی نمایندگان کارگران هپکو؛ مصطفی ناظمی، کارشناس اقتصادی و ابوالفضل لطفی و روح الله دشتی فعالین جنبش دانشجویی ضمن صدمه شناسی واگذاری این شرکت، به راهکارهای خروج از شرایط فعلی پرداخته ایم که مشروح آن از نظرتان می گذرد:
آقای ناظمی، در ابتدای برنامه خلاصه ای از وضعیت شرکت هپکو از سال ۸۵ که واگذاری آن انجام شد تا کنون که از پس حقوق کارگران برنمی آید بفرمائید.
مصطفی ناظمی: بنده قصد ندارم اینجا مشکلات را زیاد بازگو کنم، دوستان هستند در ادامه خواهند گفت، بلکه خلاصه ای از شرایط هپکو و مشکلاتی که سبب شده وضعیت شرکت به اینجا برسد را عرض خواهم کرد.
شرکت هپکو سال ۱۳۵۱ تأسیس شد و سال ۸۲ به شرکت سهامی عام تبدیل و در بورس اوراق بهادر ارائه شد. سال ۸۵ نخستین واگذاری شرکت به مالک شرکت واگن کوثر با قیمت حدود ۷۴ میلیارد تومان انجام شد و سال ۹۵ پس از عدم توانایی مالک اول و وضعیت بغرنجی که برای هپکو به وجود آمده بود به مبلغ حدود ۲۶۰ میلیارد تومان به شرکت هیدرو اطلس واگذار گردید.
در این واگذاری قرار بود پس از دو سال دوره تنفس، اقساط در دوازده قسط پرداخت گردد که با دستور رئیس جمهور مالکیت هپکو به دولت بازگشت و هیچ قسطی توسط این مالک (شرکت هیدرواطلس) پرداخت نشد. در دوران مدیریت دولت و پیش از خصوصی سازی، هپکو سالانه ۱۸۰۰ دستگاه خودروی سنگین تولید می کرده اما پس از آن شاهد روند نزولی تولید بودیم و تعداد کارکنان هم با این که تعهد داده شده بود که حفظ شود، روند کاهشی داشت و از ۲۰۰۰ نفر به ۷۸۰ نفر رسید.
حذف یکباره حمایت های دولتی از بازار هپکو چه سهمی در شکل گیری شرایط فعلی داشته است؟
عوامل گوناگونی در شکل گیری این شرایط نقش داشته است؛ عدم انگیزه سهامداران عمده برای تولید با عنایت به مشکلات به وجود آمده، تصمیمات غلط مدیریتی، وسوسه بهره برداری از زمین ها، افت شدید سفارش ماشین آلات توسط ارگان های دولتی بعد از خصوصی سازی، جایگزین شدن واردات ماشین آلات و مجوز دادن به شرکت های دولتی برای واردات، افزایش بدیهی های بانکی و دریافت پی در پی تسهیلات بانکی سبب شد که شرکت از یک مقطع به بعد نتواند این تسهیلات را بازپرداخت کند و با عنایت به کند شدن درآمد عملیاتی شرکت، چرخه بازپرداخت تسهیلات یک جایی متوقف گردید و تبدیل به بدهی انباشته شد.
مشکل دیگر تأمین قطعات بود، حدود ۵۰ درصد تولیدات هپکو وابسته به قطعاتی است که از خارج کشور تأمین می شود و طرف های خارجی مثل شرکت های ولوو، لیبهر و… هم از مقطعی به بعد نقدی با هپکو کار می کردند. هپکو در سال ۸۶، ۳۰۰ میلیون دلار تولید کرده است که بیشتر آن تولیدات ماشین آلات بوده است، حجم واردات از سال ۸۵ به بعد و از زمانی که خصوصی سازی انجام می شود بیشتر از ۲.۵ برابر شده است این تأثیرش را در روند تولیدات هپکو می گذارد این روند سبب می شود که درآمدهای عملیاتی کاهش پیدا کند و با عنایت به هزینه های زیاد مالی، روند عملیاتی هپکو مختل شود. به نظر من مشکلات هپکو از همین دو عامل ناشی می شود.
شرایط هپکو شرایط خاصی است و قاعدتاً راهکارهایی که برای آن اجرا می شود هم باید متناسب با آن باشد. این شرکت هم اکنون از تولید ۲۰۰۰ دستگاه در سال به ۳۰ دستگاه رسیده است و بعد از دو واگذاری ناموفق هم اکنون گویی دولت راهی برای نجات آن ندارد، به نظر شما راهکاری برای برون رفت از این شرایط وجود دارد؟
ناظمی: برای برون رفت هپکو از وضعیت فعلی یک سری چاره داریم اما اجرای هر کدام یک سری پیش نیاز دارد. یکی از این پیش نیازها تسویه شرکت هایی است که به صورت اقماری از سال ۸۸ به بعد تأسیس شده است. این شرکت ها یا واردات چی بودند یا صرفا برای دریافت وام های بیشتر تأسیس شدند که تنها نتیجه آن رشد هزینه های جاری شرکت و پیچیده تر شدن وضعیت مالی آن بود.
دیگر اینکه سهام واقعی هپکو باید تعیین تکلیف شود؛ می گویند ۵۰ درصد است، اما الان ۲۵ درصد ثبت شده و یک گمانه این است که مالک دوم هم آمده همین را برداشته و فروخته و سندزنی کرده است، این باید مشخص شود. وضعیت صورت های مالی هم باید کاملاً شفاف گردد، شرکت حدود یک سال است هیچ گونه صورت مالی عرضه نکرده باید باوجود حسابرسی کامل صورت های مالی و وضعیت بدهی های آن کاملاً مشخص شود و در صورت امکان برای کاهش بدهی تسهیلات با بانکهای عامل مذاکره صورت گیرد.
مورد آخر هم این است که در شرایط فعلی که اوضاع بازار بورسی ایران رشد کرده است در سهام هپکو حرکت های خراب کارانه و سفته بازانه زیادی انجام می شود و این به خاطر این است که سهامدار دولتی مجوزی برای عرضه سهام یا تعیین بازارگردان و کنترل قیمت ندارد. رسیدگی به وضعیت بازار شرکت هم باید در اولویت مسؤلان دولتی باشد.
پیشنهاد اول ما به صورت خلاصه این است که، هپکو به صورت سهامی عام بماند و واگذاری هپکو با همه دارایی هایش و پس از تسویه بدهی ها توسط تیم مدیریتی که دولت یا وزارت صمت تعیین می کنند صورت گیرد. به این صورت که در گام اول بدهی های شرکت با افزایش سرمایه ای که برای شرکت های بورسی می تواند اتفاق بیافتد، تسویه شود. مزایای این روش این است که به صورت ارزان قیمت بدون هیچ تعهد و بهره ای تأمین مالی انجام می شود و می تواند حدود ۱، ۵۰۰ میلیارد تومان تأمین مالی بدون احتیاج به هیچ گونه منابع دولتی انجام دهد این افزایش سرمایه می تواند تماماً با آورده نقدی سهامداران جدید (صرف سهام با سلب حق تقدم سهامداران) اتفاق بیافتد خیلی از شرکت های سرمایه ای با این شیوه دارند تأمین مالی می کنند نمونه اش شرکت پتروشیمی کازرون یا ممسنی است که جدیداً این کار را در دستور کار قرار داده اند.
گام دوم این پیشنهاد این است که ارزش زمین را از هپکو جدا نماییم، معمولاً یکی از مشکلاتی که در واگذاری ها وجود دارد این است که زمین ها یا دارایی های غیر مولد هم به مالک واگذار شده و بعد از واگذاری بخشی از زمین ها تبدیل به ساختمان شده است. برای از بین رفتن این آفت در نهایت باید بیاییم کارخانه هپکو را به صورت تدریجی انتقال بدهیم و درآمدی که از فروش یا قطعه بندی فروش زمین های شرکت به دست می آید را (که مبلغ قابل توجهی است) به صورت تدریجی افزایش سرمایه داده و صرف توسعه کارخانه و خصوص تولید و حتی خرید دارایی های سرمایه ای جدید نماییم در نهایت با اجرای صحیح این کار می توان فضای کسب و کار شرکت را توسعه داد و باعث افزایش اشتغال، افزایش تناژ تولید و … شد. زمین جدید می تواند در یکی از شهرک های صنعتی مجاور اراک مثلاً در خیرآباد به صورت اجاره ۹۹ ساله عرضه شود.
پیشنهاد دوم ما این است که هپکو از سهامی عام بیرون برود به این صورت که در ابتدا یک شرکت اقماری به اسم هپکو صنعت ثبت گردد بعد از آن دارایی های ماشین آلات هپکو و یک قطعه زمین که از دولت گرفته شده (به صورت اجاره به شرط تملیک) را بعنوان دارایی های شرکت ثبت نماییم. بدین ترتیب هپکو فارغ از هرگونه مشکلات بدهی و دارایی غیر مولد به صورت یک شرکت کوچک شده در می آید (این کاهش به خاطر جدا شدن بدهی ها و دارایی های شرکت اتفاق افتاده و صنعت هپکو به قوت خود پابرجا می باشد است) در نهایت این شرکت اقماری که شکل گرفت و کارگران در آن کار مشغول شده اند را به صورت مذاکره یا مزایده واگذار می نماییم. در مراحل بعد دارایی ها ارزش گذاری شده و تسویه بدهکاران و صاحبان سهام صورت می گیرد.
بخش مهم این پیشنهاد اینجاست که با عنایت به مالکیت حدود ۶۰ درصدی دولت عوائد حاصل از تسویه حقوق صاحبان سهام برای دولت، در جهت گسترش فضای سبز، گردشگری و توسعه زیرساخت خود شهر اراک هزینه شود. بدین صورت که در مرحله اول دارایی ها شرکت به جز زمین اصلی کارخانه فروخته شوند، در مرحله دوم تسویه بدهکاران و کارکنان شرکت صورت گیرد و در مرحله آخر وجوه باقیمانده صرف تسویه سهامداران گردد به این صورت که دولت سهم سایر سهامداران در زمین کارخانه را به قیمت ارزش گذاری شده خریداری کند، مبلغ مورد نیاز برای این منظور می تواند از منابع حاصل شده از سهم دولت در فروش سایر دارایی ها و در صورتیکه کافی نبود با اختصاص بخشی از بودجه عمرانی و بودجه شهرداری اراک تأمین شود چون که در نهایت مقرر است این زمین صرف توسعه گردشگری و زیرساخت شهر اراک گردد. به عبارت دیگر دولت ۶۰ درصد سهم خویش را به بودجه عمرانی شهر اراک اضافه می کند.
پیشنهاد سوم ما هم به این صورت است شرکت تبدیل به یک هلدینگ سرمایه گذاری در حوزه معدنی و راه سازی شود. دو مورد اول پیشنهاد دوم را انجام دهیم ولی هپکو صنعت را واگذاری نکنیم. یعنی پس از اینکه صنعت هپکو جدا شد با تغییر اساسنامه شرکت هپکو تبدیل به یک شرکت سرمایه گذاری فعالی در حوزه معدنی، راه سازی و مهندسی شود. منابع این کار با فروش دارایی های مازاد زمین و املاک شرکت که رقم قابل توجهی هستند تأمین خواهد شد. شرکت می تواند با سرمایه گذاری در حوزه های ساخت تجهیزات مهندسی، معدنی و پیمانکار راهسازی زنجیره تولید و سفارش گیری را بین شرکت های زیرمجموعه شکل دهد و فضای کسب و کار خویش را توسعه ببخشد.
این چیزهایی بود که ما رسیدیم و خواستیم کاملاً بی طرفانه باشد و به مشکلاتی که وضعیت حال حاضر هپکو به خاطر آنهاست توجه گردد و در نهایت چرخ صنعت هپکو بچرخد. و امیدواریم بهترین تصمیم برای این هپکو و کارکنان صبور و زحمت کش آن گرفته شده و هرچه سریع تر مدیریت قوی در آن استقرار یابد. مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی نماید.
فایل آنرا از اینجا دانلود کنید: video/mp4
آقای لطفی حضرتعالی بعنوان فعال کارگری در شرکت هپکو، دلیل رسیدن غول ماشین سازی خاورمیانه به این شرایط را چه می دانید؟
مجید لطیفی: هپکو سال هشتاد و پنج، ۱۸ میلیارد تومان سود داشت اما وقتی آنرا واگذار کردند، رهایش کردند، به جای اینکه به هپکو برسند، وام گرفتند و رفتند جاهای دیگر خرج کردند، شرکت های دیگر زدند، من لطیفی، جوشکار و سرم در ماسک خودم بود و داشتم جوشکار ی می کردم به هوای اینکه قوه قضائیه بیدار است، سازمان بازرسی و دیوان محاسبات بیدار است، نفهمیدم همه اینها خواب بودند. یک روزی آرزو داشتیم هپکو به جایی برسد که پسر من بیاید جایگزین من در همین شرکتی شود که در خاورمیانه حرف اول را می زند، شما صحبت از ساخت کارخانه در زمین صد هکتاری خیرآباد می کنید اما این مدیران همین را نمی توانند سرپا نگه دارند.
مهندسین و متخصصین کشور آلمان وقتی می آمدند برای بازدید پروژه های داخل شرکت هپکو، می گفتند از این سوله ها باید هواپیما بیرون بیاید! در شرکت هپکو ما ابزارآلات فرسوده نداریم فرسوده مغزهایی هستند که می خواهند این صنعت را هدایت کنند، آنها مغزهایشان فرسوده است نمی خواهند هپکو جان بگیرد نه تنها هپکو بلکه در خیلی از شرکت های دیگر هم همین وضعیت است.
من یکم مهر سال ۹۶ با آقای شریعتمداری وزیر صنعت وقت صحبت کردم، گفتم با همین فرمانی که می روید جلو شما برروی هپکو خاک خواهید ریخت چونکه شما با واگذاری به بخش خصوصی هپکو را رها کردید. اما الان هم قسم می خورم اگر هپکو دست اهل آن بیفتد هپکو باردیگر بلند شده و سرپا می شود اما برخی نمی خواهند هپکو بلند بشود.
هپکو غول ماشین آلات خاورمیانه است، هپکو زمان جنگ مگر بولدزرهای عملیاتی نساخت؟ مگر پل های شناور نساخت؟ مگر نیکوب نساخت؟ اما الان نقدش را آقایان خریدند اقساطش را دادند به هپکو ولی کی سوال کرد؟ کی احوالپرسی کرد؟ الان یازده ماه است خود دولت روی هپکو متمرکز شده است اما کجا پرسیدند که آقای روغنی، آقای مهندس غلامی در این ده ماهه شما ۱۰ تا پیچ وارد شرکت کردید؟ ۱۰ تا کار کوچک انجام دادید؟ انجام ندادند. احوالپرسی نیست! وقتی نیست من هم اگر مدیر عامل شرکت هپکو باشم و ماهی ۴۰ الی ۵۰ میلیون تومان فقط حقوق پایه ام باشد چهار مأموریت هم به تهران بیایم و برگردم هپکو همینجور می ماند.
ما جنازه ناموسمان که در خرمشهر به نخل سوخته بسته بودند را پایین آوردیم اما می دانید ناموسمان در پنج سال قبل که در کف خیابان بودیم و گاهی هفت الی هشت ماه حقوق معوقه داشتیم چه از مغازه دارها شنیدند؟ به نظر من بعضی از مسئولین بامداد که از خواب بلند می شوند و نماز بامداد را که می خوانند پس از آن می گویند امروز صنعت فلان جا را به زمین بزنیم قربه الی الله، الله اکبر!
آقای میر ناصری اخیراً خبرهایی در خصوص تغییر نظر دولت برای واگذاری به ایمیدرو به گوش می رسد، آخرین وضعیت واگذاری هپکو به دولت نهایتاً به کجا رسید؟
سید امیر میرناصری: بسته های پیشنهادی ای که آقای ناظمی توضیح دادند واقعاً خوب است ولی اینکه این بسته ها کجا اجرا شود خیلی اهمیت بالایی دارد. در ایران متأسفانه کسی دلش به حال صنعت نسوخته و من قاطعانه می گویم که بنابر این است که صنایع کشور منحل شود. بارها و بارها در چهار ماهه ای که از سال قبل شنیدید که هپکو مقرر است به ایمیدرو واگذار بشود اما باردیگر تصمیمی در هیئت دولت گرفته می شود که مقرر است هپکو را به جای بدهی دولت با ارزش ۵ هزار و ۶۰۰ میلیارد تومان به شستا بدهند. می خواهد قانونی باشد یا غیر قانونی!
مصطفی ناظمی: واگذاری برای تهاتر بدهی غیر قانونی می باشد، این مورد از سال ۹۳ در مجلس تصویب گردید، در دوره ای قرار بود هپکو را به وزارت دفاع بدهند اما به سبب این قانون نگذاشتند این اتفاق بیفتد ازاین رو اگر چنین حرکتی انجام شده است غیر قانونی می باشد.
سید امیر میرناصری: به سبب همین بی قانونی ای که دولت دارد بنده از این بسته هایی که شما زحمت کشیدید و وقت گذاشتید، هم خوشحالم هم ناراحت. واقعاً چرا کارشناس اقتصادی ما باید اینگونه وقت بگذارد بعد دولت برعکس آنرا عمل کند این دردآور است!
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی نماید.
فایل آنرا از اینجا دانلود کنید: video/mp4
آقای میرناصری شما برای خروج هپکو از شرایط فعلی پیشنهادی دارید؟
سید امیر میرناصری: بله، هپکو دارایی هایی مثل سهام مس طاران را دارد و برای کمک به هپکو اصلاً نیازی به جابجایی کارخانه نیست اگر حسابرسی ویژه ای از ۱۲ سال قبل شرکت هپکو صورت گیرد، مشخص می شود که شرکت هپکو احتیاج به هیچ گونه وام و منابع مالی ندارند و بدهی هایی که الان دارد خیلی راحت از همان منابع مازاد می تواند پرداخت گردد و حتی سرمایه در گردش برای تولید هم باقی بماند.
پیشنهاد اول ما این است که حسابرسی از دارایی های هپکو صورت گیرد، چیزی که سال جاری سازمان بورس در نظر گرفت بابت ۲۵ درصد سهام هپکو، دو هزار میلیارد ارزش گذاری شد، ما دو هزار میلیارد تومان هم سهام مس طاران را داریم اگر آنرا واگذار نماییم نه تنها بدهی هایمان را می دهیم بلکه ۷۰۰ میلیارد سرمایه در گردش هم برای هپکو باقی می ماند.
پیشنهاد دوم این است که شرکت را به یک سازمان یا نهاد ذی صلاح و اهلیت دار بدهند واقعاً من نمی دانم با عنایت به تصمیمی که گرفتند حالا یا قانونی بوده و یا غیر قانونی که شرکت را به شستا بدهند واقعاً این اتفاق برای هپکو می افتد یا خیر!
پیشنهاد بعدی استفاده از نیروی متخصص و متعهد و انقلابی است. این مورد خیلی مهم می باشد الان کسانی در رأس شرکت هپکو هستند که بعنوان نمونه مدارکشان در داروسازی، دامپزشکی و کاغذسازی بوده است. آنها آمده اند و می خواهند راجع به صنعت استراتژیک هپکو نظر بدهند ولی در کنار اینها افراد متخصصی مثل آقای رفیعی هفده سال پیش از خصوصی سازی مدیر عامل شرکت بودند و راهکارهای پیشنهادی مناسبی برای شرکت معرفی کردند که بسیار منطقی و قابل اجراست. پیشنهاد بعدی فروش سهام تا ۵۰ درصد است ولی نه به صورت خرده فروشی. آقای کریمی نظر شما درباره نگاه دولت به شرکت هپکو چیست؟
کریمی، فعال کارگری: به نوبه خودم هم از خبرگزاری مهر تشکر می کنم هم بچه های دانشجو هم دوستان کارشناس مسائل کارگری. به قول آقای لطیفی باید در وسط میدان باشید و با یک سری مسائل خانوادگی و یک سری مسائل اجتماعی روبرو شوید تا بتوانید درباره وضعیت کارگران و هپکو قضاوت کنید. متأسفانه هر نامی که رهبری برای سال های مختلف می گذارند، در عمل عکسش اتفاق می افتد شما می بینید چندین وزیر در دولت و خود مسئول ایمیدرو، یک ماه، یک ماه و نیم، دو ماه صحبت می کنند، مصاحبه می کنند، که مقصد بعدی هپکو، ایمیدرو است و سهام سیصد و خرده ای هپکو را می رسانند به پانصد خرده ای اما یکباره در سکوت خبری و فقط با یک جمله که آقای ربیعی در مصاحبه شان داشتند در خصوص اینکه «وزیر رفاه لطف کردند و قبول کردند که هپکو در فهرست واگذاری ها قرار بگیرد» به همین راحتی با سرمایه مردم در بورس بازی می کنند.
در این صورت من جوان، چهل سال پس از انقلاب به این نتیجه می رسم که آنهایی که آن بالا نشستند از خیلی ها که برای ما تعریف کردند ضد انقلاب ترند! چطور زمان شاه ملعون هپکو با آن عظمت ساخته بشود، زمان جنگ هم آن حماسه ها را بیافریند اما هم اکنون به این وضعیت گرفتار شود؟ ما به این نتیجه رسیدیم که آقایان طوری برنامه ریزی می کنند که مجموعه عظیم هپکو را با اخبار دروغ، شایعه سازی، حاشیه سازی و از همه مهمتر استفاده از مدیران نالایق، روز به روز ضعیف تر نشان دهند.
تلویزیون دقیقاً شب جلسه با آقای رئیسی گزارشی پخش می کند و می گوید که آقا هپکو وضعیتش گل و بلبل است این جوری است آن جوری است! تمام اینها سبب می شود که فضای کارگری یک شرکت متشنج شود و وقتی فضا متشنج شد وقتی کارگر پنج شش ماه حقوقش عقب افتاد، هیچ آینده ای هم برای شرکت متصور نبود، مدیران نالایق آمدند بر کرسی مدیریت نشستند، رسانه هم پای کار نبود و شرکت عین توپ فوتبال از این طرف به آن طرف می رفت، دیگر وقتش است بی بی سی، من و تو و … بیاید وسط کار و وقتش است از آب گل آلود ماهی بگیرند خودشان مثل یک مخلوط کن افتادند وسط جمعیت کارگری، جمعیت تخصصی آب را گل آلود می کنند و دوستان نامرئی شان از آب گل آلود ماهی می گیرند.
جناب آقای لطفی، جنبش دانشجویی از همان سال هایی که شرکت ها به مشکل بازپرداخت حقوق کارگران برخورد کردند نقش پررنگی در مطالبه حقوق کارگران داشتند که حتی تمجید مقام معظم رهبری را هم به دنبال داشت. بفرمائید که در پیگیری های ۴ ساله تان به چه نتایجی برای نجات هپکو رسیدید.
ابوالفضل لطفی، فعال دانشجویی: از خبرگزاری مهر که این جلسه را تدارک دیدند تشکر می کنم. خوب است خبرگزاری ها به سمتی بروند که غیر از تریبون دادن به مسئولین، به کارگرها و کسانی که در کف صنعت هستند هم تریبون بدهند از حدود چهار سال قبل که اثرات و ضررهای خصوصی سازی نادرست در صنایع مختلف نمایان شد جنبش دانشجویی تصمیم گرفت که به این مسائل ورود پیدا کند و در نوع خودش تأثیرگذاری داشته باشد و به سمت حل این مسائل برود
متأسفانه تابحال فضای کشور ما به این صورت بوده که تا یک مساله اعتراضی در کشور به وجود می آید سریع اوضاع امنیتی می شود و رسانه، حرف بدنه کارگری و کف جامعه را به جهت محافظه کاری کمتر پوشش می دهد. در چنین وضعیتی قاعدتاً چه رسانه ای این اعتراضات پوشش می دهد؟ رسانه هایی مثل بی بی سی و من و تو و جاهای دیگر اینها را پوشش می دهند. وقتی اوضاع به سمت این برود، کارگر مجبور است برای رساندن صدایش این کار را بکند، می آید خط راه آهن تولید ملی را هم می بندد به جهت اینکه صدایش حداقل شنیده بشود
صدا و سیما هم از هپکو کلیپی پخش می کند و آنرا مونتاژ و صدا گذاری می کند و خیلی از اخبار آنها هم اشتباه بوده است وقتی رسانه ملی ما به این وضع بیافتد و با اخبار نادرست و امید واهی دادن به جامعه طوری وانمود کند که وضعیت هپکو خوب شده است، من دیگر نمی توانم به آن صدا و سیما اعتماد کنم. یک نکته ای جالب هم در مورد قوه قضائیه این است که طبق صحبت خود کارگران هپکو در دیدار آنها با آقای رئیسی، ایشان تازه آنجا برای نخستین بار می شنوند که وضعیت هپکو خوب نیست! این نشان داده است یک سری فسادها همچنان در قوه قضائیه هم وجود دارد که نمی گذارند اخبار درست به شخص آقای رئیسی برسد.
من خودم به این نتیجه رسیدم که مساله ای مثل خصوصی سازی و اصل ۴۴ قانون اساسی با اینجا نشستن و با یک سری صحبت های معمولی کردن حل نمی گردد، تا نرویم هپکو را از نزدیک نبینیم، هفت تپه را از نزدیک نبینیم، با کارگران، کارفرماها و مهندسان صحبت نکنیم، نمی توانیم اطلاعات دقیق کسب نماییم.
ما از مطالبه گری در این شرکت ها به نتایجی درباره مشکلات واگذاری ها در صنایع مختلف واگذاری رسیدیم نه اینکه بگوییم صرفا هپکو یا هفت تپه مشکل دارد ولی کلیت خصوصی سازی خوب است. نه! بلکه به نتایجی رسیدیم که کلیت خصوصی سازی و سیاست های کلی مربوط به اصل ۴۴ یک سری ایرادهای اساسی دارد که باید مجمع تشخیص مصلحت نظام و مجلس، مسائل مربوط به آنرا حل کنند. در اینباره جلساتی را با معاونت بازرسی مجمع تشخیص مصلحت نظام داشتیم. خود مجمع تشخیص هم چند روز پیش یک گزارش کلی از ایرادهای اصلی در اصل ۴۴ قانون اساسی عرضه دادند و ما به جد پیگیر هستیم که چه در هفت تپه، چه هپکو و چه شرکت های دیگر مشکلات کلی خصوصی سازی را پیگیری نماییم و اصلاح سیاست ها و قوانین در رابطه با آنرا تا حد توان جلو ببریم.
جناب آقای دشتی، رویکرد جنبش دانشجویی در قبال ماجرای هپکو و خصوصی سازی های ناموفق چه بوده است، آیا این رویکرد تغییر کرده است؟
روح الله دشتی، فعال دانشجویی: دانشجویان بسیج امیرکبیر از تابستان سال گذشته به شکل جدی وارد مساله خصوصی سازی و کارخانه هپکو اراک شدند، ما به قضیه واگذاری ماشین سازی تبریز و پالایشگاه کرمانشاه هم ورود کردیم. در آن لحظه تشخیص ما بر این بود که با برکناری رئیس سازمان خصوصی سازی مشکلات حل می شود اما این تصور غلطی بود که جنبش دانشجویی در آن زمان داشت. در این راستا تجمعاتی ضد ایشان برگزار کردیم و نهایتاً ایشان برکنار شد ولی باز همان روند ادامه پیدا کرد.
کارخانه هپکو اراک هم اعتراضاتشان در شهریور سال گذشته ادامه پیدا کرد، درگیری هایی پیش آمد، بعضی کارگران زندانی شدند در این بین تعدادی از دانشجویان دانشگاه تهران به اراک سفر کردند و با خود کارگران دیدار کردند. البته به دانشجو اجازه ندادند ورود پیدا کنند اما برای دلگرمی به دیدار کارگران رفتند پس از آن با نماینده شهر اراک دیدار کردند و آنجا مطالبات را به گوش نمایندگان رساندند. در نماز جمعه شهر اراک هم یک تجمعی برگزار گردید و آنجا هم دانشجویان اعتراضاتشان را به همراه کارگران بیان نمودند.
به مرور تلاش کردیم به ریشه مبحث نگاه نماییم، برای این کار سلسله جلساتی با کارشناسان اقتصادی برگزار کردیم برخی نظرات بر این بود که همین سیاست های دولت ادامه پیدا کند. برخی می گفتند کلاً خصوصی سازی دیگر بسته بشود و کلاً برگردد به دولت. برخی هم معتقد بودند که سیاست گذاری ها یک بازبینی صورت بگیرد که به نظر ما همین بهترین گزینه است. این دستوری است که رهبری هم سال ۹۵ به مجمع تشخیص مصلحت نظام در خصوص ضرورت بازبینی در سیاست های کلی نظام عرضه کرده بودند.
در دیداری که با نمایندگان مجلس داشتیم، آنها هم معتقد بودند که سیاست های کلی یک سری ابهامات و اشکالات دارد و همان موارد اشتباه هم به نحو غلطی اجرا شده است، با عنایت به روند واگذاری ها، این واگذاری اگر باردیگر هم اتفاق بیافتد، به احتمال زیاد این مشکل باز هم به وجود می آید ازاین رو مطالبه اصلی این است که یک بازبینی در سیاست های کلی اصل ۴۴ به وجود بیاید.
منبع: taximodern.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب