قراردادهای ترامپ ناجی خودروسازان آمریکایی نشد
تاکسی مدرن: همزمان با انعقاد قراردادهای تجاری جدید و تبدیل شدن تعرفه ها به ابزاری جدید در سیاست خارجی دولت ترامپ، گفته می شود که همه این ها به نام رقابتی تر کردن خودروسازان آمریکایی است.
ویتنام، اندونزی و ژاپن سه بازار کلیدی هستند که آمریکا امیدوار است به آنها نفوذ کند. با این وجود، خودروسازان آمریکایی در هر سه بازار، همچنان عقب مانده اند. ویتنام اقتصادی با رشد سریع و یک وزنه تعادل راهبردی در مقابل چین است و این امر، این کشور را به یک آزمون اقتصادی و دیپلماتیک برای خودروسازان آمریکایی تبدیل میکند. در حالی که اندونزی بزرگترین اقتصاد جنوب شرقی آسیاست، ژاپن نزدیکترین متحد آمریکا در آسیاست که افزایش تقاضای مصرف کننده، گسترش طبقه متوسط و گسترش زیرساخت ها را تجربه می کند.
خودروسازان آمریکایی رقابت پذیر نیستند
واشنگتن، ویتنام را با تعرفه صفر بر خودرو های آمریکایی، بعنوان یک نمونه موفق در توافق های تجاری معرفی می کند.
اما نظرسنجی ها نشان داده است که مشتریان ویتنامی به برند اهمیت می دهند. وین فست، حالا حدود یک سوم بازار خودروی ویتنام را در اختیار دارد. سال ها بهینه سازی زنجیره تأمین منطقه ای، تولید داخلی و شناخت قوی برند، به خودروسازان داخلی ویتنام مزیت بزرگی می دهد. قدرت های منطقه ای مانند تویوتا (۱۴.۷ درصد)، هیوندای (۱۴.۵ درصد) و هوندا، همچنان بسیار جلوتر از برندهای آمریکایی هستند. فورد تنها ۹.۲ درصد از این بازار را در اختیار دارد.
اروپا هم این نکته را ثابت می کند. حتی بعد از آنکه توافق تجاری اتحادیه اروپا و ویتنام، سبب حذف تدریجی تعرفه ها در سال ۲۰۲۰ شد، خودروسازان آلمانی و فرانسوی یک دفعه بازار این کشور را به دست نگرفته اند.
ارزان ترین مدل «فورد تریتوری» حتی با وجود تعرفه های صفر، هنوز هم بسیار گران تر از انتخابهای داخلی مشابه در ویتنام است. کاهش تعرفه ها این شکاف را کمتر کرده، اما آنرا از بین نمی برد.
از هانوی تا جاکارتا
طبق گزارش «فوکوس ۲ موو»، ۱۰ مدل پرفروش سال میلادی جاری، همگی از برندهای ژاپنی هستند و هیچ برند آمریکایی در این لیست وجود ندارد. خودروساز چینی بی وای دی با ۴۱.۴ درصد سهم، بازار خودرو های برقی اندونزی را کنترل می کند.
علاوه بر این، در حالی که واردات آمریکا پیش از این که حتی به بندر جاکارتا برسند، با زیان هزینه ای مواجه می شوند، منطقه تجارت آزاد داخلی اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا به خودروسازان منطقه ای اجازه می دهد تا وسایل نقلیه را بدون تعرفه صادر کنند. ترامپ به کشورها برای انعقاد توافق های تجاری فشار وارد می نماید. اروپا هم شتاب گرفته و اتحادیه اروپا اخیرا توافق خودرا با اندونزی نهائی کرده است که به خودروسازان اروپائی تعرفه های پایین تری می دهد. برای واشنگتن، این بدان معناست که یک کشور دوست در آسیا و اقیانوسیه، درها را به روی رقبای اروپائی بازتر می کند و با این حال، برندهای آمریکایی همچنان با مشکل مواجهند.
کاهش تعرفه هشت درصدی بر خودرو های آمریکایی، آنها را رقابتی نمی کند بلکه فقط کمی از غیررقابتی بودن آنها کاهش می دهد. خودرو های برقی معمولاً هزینه اولیه بیشتری دارند، هرچند در این مورد این گونه نیست اما هزینه نگهداری آنها بسیار کمتر است.
ژاپن، سخت ترین بازار
ژاپن شاید چالش برانگیزترین بازار باشد اما این به خاطر تعرفه هایی که هم اکنون صفر هستند نیست. خود بازار واردات نه تحت سلطه آمریکایی ها، بلکه تحت نفوذ اروپائی هاست. مرسدس بنز از سال میلادی جاری، با ۲۰.۹ درصد از ریجستری اسامی جدید خارجی، در صدر قرار دارد و بعد از آن بی ام دبلیو (۱۴.۵ درصد)، فولکس واگن (۱۳.۶ درصد) و آئودی (۹.۴ درصد) قرار دارند. جیپ (۳.۶ درصد) تنها نام آمریکایی در این لیست است که کمتر از یک دهم برندهای برتر آلمانی خودرو می فروشد.
خودروهای آمریکایی که اغلب بزرگ و پرمصرف هستند، با خیابان ها، پارکینگ ها یا سبک زندگی ژاپن مطابقت ندارند. تعرفه ها در اینجا مانع نیستند؛ تناسب محصول مانع است. علاوه براین، خودرو های آمریکایی سوخت بیشتری مصرف می کنند و بنابراین هزینه های سوخت بیشتری دارند.
حقایق تلخ، تهدیدهای واقعی
موانع به خارج از کشور ختم نمی شوند و واشنگتن موانع خودش را بوجود می آورد. سیاستی که مقرر است از خودروسازان آمریکایی محافظت کند، وضع تعرفه بر آنهاست. زنجیره تأمین جهانی خودرو چنان عمیقا یکپارچه است که تولید خودرو در آمریکا بدون اتکا بر قطعات وارداتی تقریباً نا ممکن است. این تعرفه ها هزینه هر وسیله نقلیه مونتاژ شده در آمریکا را زیاد می کند.
در بهترین حالت اگر فولادسازان آمریکایی این شکاف را پر کنند و نرخها ثابت بمانند خودرو های آمریکایی همچنان برای رقابت مشکل خواهند داشت اما نرخها به ندرت ثابت می مانند. وقتی نرخها افزایش می یابند، خودروسازان مجبور می شوند بین جذب هزینه یا افزایش قیمت یکی را انتخاب کنند.
تهدید واقعی، عقب ماندن در نوآوری است. در صورتی که واشنگتن نگران منبع فولاد خودرو است، رقبایی مانند چین با سرعت پیشروی می کنند. چین آینده را با باتری های ارزان تر، خودرو های برقی تولید انبوه و پیشرفت در رانندگی خودکار می سازد. اروپا با تعهد به انتشار صفر خالص تا سال ۲۰۵۰ و ممنوعیت فروش خودرو های بنزینی و دیزلی جدید بعد از سال ۲۰۳۵، پیشتاز است. حتی کشورهایی مانند ویتنام هم خودرو های برقی آماده صادرات را تولید می کند.
در مقابل، گذار آمریکا به فناوری سبز همچنان در بن بست سیاسی گیر کرده و به رقبا برای شروع فرصت می دهد. خریداران آینده به توافق های تجاری اهمیتی نمی دهند. آنها خودرو های پاک، متصل و اقتصادی می خواهند و حاضرند برای آن هزینه کنند.
طبق گزارش دیلی صباح، کاهش تعرفه ها درها را باز می کند اما سبب نمی شود مردم از آنها بگذرند. در این مرحله باید سه سوال در مورد ارزش، چشم انداز و سرعت پرسیده شود. آیا خودروسازان آمریکایی می توانند با قیمت و کیفیت رقبای منطقه ای مطابقت داشته باشند؟ آیا آنها در خودرو های برقی، هوش مصنوعی و پایداری سرمایه گذاری می کنند؟ آیا می توانند سریع تر از رقبا نوآوری کنند؟ بدون قیمت گذاری رقابتی، محصولات در رابطه با منطقه و برندهای قوی، خودروسازان آمریکایی در همان بازارهایی که ادعا می کنند برنده شده اند، همچنان شکست خواهند خورد.
منبع: taximodern.ir
این پست تاکسی مدرن را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب